Abu Dhabi and Dubai formed, after Britain’s departure from the Persian Gulf in 1971 and with respective ruling dynasties that hailed from the same Bani Yas bedouin tribe, the seven-member federation of the United Arab Emirates (UAE) in 1972. As one of the miracles of modern times, the once impoverished economy of Abu Dhabi has been transformed to a $70 billion colossus that happens to boast the third largest GDP in the Arab world after Saudi Arabia and Egypt in less than three decades under the inspired leadership of the late UAE President Sheikh Zayed bin Sultan Al Nahyan.
The late Shaikh Zayed not only used economics to promote the confederation concept and forge the UAE into a single economic unit by creating a new class of UAE technocrats but also showed no tolerance for commissions, payoffs or corruption at a time when oil economies were notorious for corruption and financial mismanagement. No wonder Transparency International has rated the UAE as the least corrupt nation in the Middle East.
GENERAL INFORMATION
The UAE occupies one tenth of the world’s proven oil reserves and 4 per cent of global natural gas deposits. Abu Dhabi owns the majority of these resources, 95 per cent of the oil and 92 per cent of gas. Abu Dhabi thus holds 9 per cent of the world’s proven oil reserves (98.2bn barrels) and almost 5 per cent of the world’s natural gas (5.8 trillion cu metres). Its petrodollar surplus has turned Abu Dhabi into one of the world’s leading institutional investors, an external creditor that dwarfs any other Middle East sovereign in the Euro markets.
Unlike Iraq and Kuwait, the UAE leadership refused to nationalise or expropriate Western oil concessions in Abu Dhabi. It created a unique partnership and joint venture model with Abu Dhabi National Oil Company (ADNOC) as the holding company owned 100 per cent by the government and initiated joint ventures with global energy giants such as Total, BP, Mobil, Chevron and others. This model gave Abu Dhabi sovereignty over its oil wealth yet enabled it to benefit from the Western oil companies’ technological and management resources.
ABU DHABI NATIONAL OIL COMPANY (ADNOC)
Abu Dhabi National Oil Company (ADNOC) was established in 1971, to operate in all areas of the oil and gas industry and since has steadily broadened its activity establishing companies and subsidiaries and creating an integrated oil and gas industry in Abu Dhabi. Today, the company manages and oversees oil production of more than 2.7 million barrels per day which ranks it among the top ten oil and gas companies in the world.
Over the past three decades, ADNOC has expanded its business activities, enhanced its competitive position and managed to become one of the world's leading oil companies with substantial business interests in upstream and downstream activities, including transportation, shipping, marketing and distribution.
ADNOC's efforts in the exploration and production field have concentrated on assessing undiscovered reserves and optimizing hydrocarbon recovery by improving the reservoir management.
ADNOC has 14 subsidiary companies working in the various fields of the oil, gas and petrochemical industry as well as crude oil and gas transport and services. They include ADCO, ADMA-OPCO, GASCO, ADGAS, ZADCO, TAKREER, NDC, ESNAAD, IRSHAD, FERTIL, BOROUGE, NGSCO-ADNATCO, and ADNOC- Distribution.
ADNOC’s products and services focus on: (a) Upstream Operations; The process of exploration, development and production of the oil and gas.
(b) Energy to the Consumer; Fast-expanding network of over 170 filling stations in Abu Dhabi, Al Ain, the Western Area and Northern Emirates.
(c) Energy to the Business; ADNOC provides aviation re-fuelling services to over 50 airlines at regional airports.
(d) Downstream Operations; The process of refining crude oil into petroleum products to the distribution, marketing, and shipping of the products.
(e) Marketing and Refining; Seventy percent of the total annual production of ADNOC's refined products is exported.
(f) Energy and the UAE; ADNOC plays a major role in the ongoing growth of the economy of the Emirate of Abu Dhabi.
The widespread turmoil of the global financial system in 2008-2009 had almost no impact on ADNOC and it is estimated that if its remaining projects go according to plan, the company and its subsidiaries will award construction contracts on no fewer than three projects worth more than 10bn dollars each in 2010.
The state energy giant may award 40bn dollars worth of contracts inside a year, a huge achievement in logistical terms alone. The only setback to the programme of awards is the delay to a key component of one of the 10bn dollar-plus mega-projects. And that is the development of sour, or sulphur-rich, gas reserves from the southern Shah field.
ABU DHABI INVESTMENT AUTHORITY
Abu Dhabi plays a leading role in world economy. Its sovereign wealth fund, the Abu Dhabi Investment Authority (ADIA) currently estimated at 875 billion dollars, is the world’s wealthiest sovereign fund in terms of total asset value. The fund is controlled by the ruler of Abu Dhabi who confirmed that 35 to 50 per cent of ADIA's investments are in the United States. Europe accounts for 25 to 35 per cent of its portfolio, while the rest is spread between Asia and other emerging markets.
ADIA was established over 30 years ago and is a premier global institutional investor with the mission of securing and maintaining the current and future prosperity of Abu Dhabi. The Authority prudently invests Abu Dhabi’s assets through an investment strategy focused on long-term value creation.
It manages a substantial global diversified portfolio of holdings across sectors, geographies and asset classes including public listed equities, fixed income, real estate, and private equity, and it does not seek active management of the companies it invests in.
ADIA’s governance process is comprised of: (a) Investment Management
Investment
Objective
---
Asset
Allocation
---
Create mandates
within an
asset
class or a
sub-asset
class
---
Define the
benchmark
(S&P500
Index,
MSCI
Index)
---
Create
Guidelines
---
Execution
(b) Financial Control - The implementation of investment policy is governed by pre-audit, post-audit, financial control, performance and risk reporting, and compliance.
(c) Information Systems - ADIA’s information systems enable the investment management and financial control processes to operate effectively through the accurate capture of data to ensure compliance with internal guidelines and external regulations.
(d) Human Capital - ADIA's human resource strategy underpins the institution's governance by developing ADIA's world class talent through recruitment, performance management, compensation, and learning and development.
(e) Specialised Committees - o Investment Committee o Strategy Committee o Guidelines Committee o Management Committee o I.T. Committee o Compensation Committee o Audit Committee
DUBAI–ABU DHABI RELATIONS AND THE POLICY OF DIVERSIFICATION
In the face of the looming economic crisis, it was revealed that Dubai’s economic miracle, which was mostly financed on borrowings, was an illusion. It looked like Dubai might go into a default on some of its debts and had to complete a 26 billion dollar restructuring with bondholders. Neighbour emirate Abu Dhabi steeped in providing billions in much-needed financing. Specifically, Abu Dhabi put 10 billion dollars into state-owned Dubai World, Dubai’s global investment programme, and its real estate arm. Dubai's property development firm, Nakheel, planned to use about 4 billion dollars of the capital to pay off bonds to help Dubai World restructure its debt. The move spurred stock market rallies around the world.
The global economic crisis has raised a series of questions. Since there are many similarities between the two emirates, Abu Dhabi, the capital of the UAE, has also been diversifying in recent years, investing substantially in industry, tourism, real estate and retail. So why has Abu Dhabi not been rocked as badly by the global recession as its neighbour?
The answer lies with oil, not only its resultant economic benefits but how the wealth has been invested. The Abu Dhabi Investment Authority (ADIA) has invested the country’s huge surpluses across a wide range of low risk investments over the years.
It is true, that the UAE government has taken on an active diversification and liberalisation programme to reduce the emirates’ reliance on the hydrocarbon sector.
Served by the inexorable rise in oil prices, the emirates’ non oil and gas GDP has outstripped that attributable to the energy sector. Remarkably, non oil and gas GDP now constitutes 64 per cent of the UAE’s total GDP. This trend is reflected in Abu Dhabi which set forth its own plans for creating a more diversified economy, both in its Policy Agenda 2008-2009 and its Strategic Plan 2008-2012. These two documents refer to diversifying into a “raft of new areas”. In addition to exporting raw materials in the from of oil and gas, Abu Dhabi is adding further value by increasing production on refined and semi-refined products.
Another area of growth that Abu Dhabi fosters is industrial diversification with the completion of an industrial free zone, the Industrial City of Abu Dhabi, and the construction of another, ICAD II, in the pipeline. Also, diversification is boosted through the promotion of tourism and real estate sectors with the Abu Dhabi Tourism Authority and the Tourism and Development Investment Company leading development projects.
Αναδημοσίευση από το περιοδικό Στρατιωτική Ισορροπία και Γεωπολιτική, Τεύχος 7, Σεπτέμβριος 2010
Η 37η Διάσκεψη των ΥΠΕΞ του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης (ΟΙΔ) που πραγματοποιήθηκε στο Τατζικιστάν από τις 18 έως τις 20 Μαϊου 2010 εξέτασε δύο αναφορές της Γενικής Γραμματείας για «την Κατάσταση στην Κύπρο» (OIC/CMF-37/2010/POL/SG.REP), και «την Κατάσταση της Τουρκο-μουσουλμανικής Μειονότητας στη Δυτική Θράκη-Ελλάδα» (OIC/CFM-37/2010/MM/SG.REPΣ) σημεία των οποίων ενσωματώθηκαν στις τελικές αποφάσεις που λήφθηκαν από την ολομέλεια του Οργανισμού.
Η απόφαση για το Κυπριακό εστιάζει στην άρση της απομόνωσης της τουρκοκυπριακής πλευράς, την επέκταση των σχέσεων σε όλους τους τομείς και την ανταλλαγή υψηλόβαθμων επισκέψεων αντιπροσωπειών των κρατών-μελών του οργανισμού με την τουρκοκυπριακή πλευρά, ενώ κατηγορεί τους Ελληνοκύπριους… για υπερεξοπλισμούς! Η απόφαση για την «τουρκο-μουσουλμανική» μειονότητα στην Ελλάδα υιοθετεί τους ισχυρισμούς της Γενικής Γραμματείας του ΟΙΔ, ότι δήθεν η μειονότητα αποστερείται των δικαιωμάτων της όσον αφορά στις ευκαιρίες για εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα (σ.σ.: τουρκική), τη δυνατότητα εκτέλεσης των θρησκευτικών της καθηκόντων, τη διοίκηση των ισλαμικών ιδρυμάτων και τη διατήρηση της πολιτιστικής της κληρονομιάς.
Οι συγκεκριμένες αποφάσεις κάθε άλλο παρά ευνοούν την Ελλάδα, η οποία για μια ακόμη φορά δεν κατόρθωσε να κινηθεί εγκαίρως ώστε να αποτρέψει την «υιοθέτηση» των αναφορών που καταφανώς αποτελούν προϊόν συντονισμένων ενεργειών της τουρκικής διπλωματίας και της εφαρμογής συγκεκριμένης στρατηγικής αξιοποίησης του ΟΙΔ για την προώθηση των στρατηγικών στόχων της Άγκυρας, οι οποίοι βασίζονται στο όραμα περί νεοθωμανισμού όπως αυτό σφυρηλατείται από τον Τούρκο υπουργό εξωτερικών Αχμεντ Νταβούτογλου.
Ο νεοθωμανισμός είναι το όραμα της σύγχρονης τουρκικής εξωτερικής πολιτικής που στοχεύει στην ανάδειξη της Τουρκίας σε ηγετική περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια με την ανασύσταση των ορίων επιρροής και του ζωτικού χώρου της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η κυβέρνηση Ερντογάν οικοδομεί το οθωμανικό και ισλαμικό προφίλ της Τουρκίας εντέχνως με τη δημιουργία στο υπουργείο εξωτερικών της χώρας μίας νέας τάξης μη-κεμαλικών πρεσβευτών οι οποίοι εκτιμάται ότι επιλέγονται στη βάση των ισλαμικών-οθωμανικών τους προσόντων καθώς και μίας παράλληλης επετηρίδας ειδικών για προξενικά θέματα με επίκεντρο τα μειονοτικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά ζητήματα πάντοτε σε αγαστή συνεργασία με την εκάστοτε πρεσβεία. Σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής, η αναβάθμιση του προξενείου της Κομοτηνής πρέπει να εκλαμβάνεται ως δεδομένη.
Ο νέος Νόμος περί Τουρκικής Υπηκοότητας επίσης λειτουργεί επικουρικά στην υλοποίηση της ιδέας του παν-τουρκισμού η οποία προβάλλεται κεκαλυμένα με οθωμανικό προφίλ. Προηγήθηκε δε της ψήφισης του νόμου η σύνταξη σχετικού χάρτη, του περίφημου «Χάρτη της Τουρκικής Ομογένειας», ο οποίος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του «οράματος Νταβούτογλου» για την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με τον νέο νόμο περί Τουρκικής υπηκοότητας οι ξένοι που συμβάλλουν πολιτιστικά, επιστημονικά και αθλητικά στη διεθνή προβολή της Τουρκίας αλλά και επενδύουν οικονομικά εντός της τουρκικής επικράτειας μπορούν να αποκτήσουν την Τουρκική υπηκοότητα. Οι πολυπληθείς Τουρκογενείς πληθυσμοί του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας βρίσκονται στο στόχαστρο του νέου τουρκικού νόμου, ενώ ειδικές θεματικές ομάδες εργασίας έχουν προβεί στη σύσταση σχετικών αναφορών που εστιάζουν στους «Τουρκικής καταγωγής» πολίτες των βαλκανικών κρατών, όπως της Ελλάδας και της Βουλγαρίας καθώς και της Μέσης Ανατολής. Προφανής σκοπός της Τουρκίας αποτελεί η αριθμητική ανέλιξη στα 160 εκατομμύρια εντός της επόμενης δεκαετίας των Τούρκων υπηκόων παγκοσμίως.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι η πρόθεση της Τουρκίας να παίξει ηγετικό ρόλο στη διαμόρφωση των πανισλαμικών πολιτικών σε πλήρη εφαρμογή του οράματος του νεοθωμανισμού έλαβε σάρκα και οστά το 2004 με την εξασφάλιση στην ηγεσία της Γενικής Γραμματείας του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης του Τούρκου τότε υποψηφίου, Δρ Ιχσάνογλου.
Η Ελλάδα και η Κύπρος οφείλουν να ξεφύγουν από το τέλμα της ενεργούς παθητικότητας στην οποία έχουν περιέλθει την τελευταία δεκαετία και να προχωρήσουν στην ισχυροποίηση των θέσεων τους δημιουργώντας διπλωματικά, γεωπολιτικά και διεθνή ερείσματα μέσα από μεθοδική προσέγγιση και ρεαλιστική στοχοθεσία όσον αφορά στην τουρκική εξωτερική πολιτική. Με αυτό τον τρόπο η κατάληψη της μισής Κύπρου, η δημιουργία προϋποθέσεων «αυτονομίας» στη Δυτική Θράκη και η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, όπως αποτυπώνονται στο όραμα Νταβούτογλου, θα παραμείνουν αποκλειστικά στο επίπεδο του τουρκικού οραματισμού.
Ο Νταβούτογλου άλλωστε αποτελεί άριστο γνώστη του θεωρητικού μοντέλου της αγγλοσαξωνικής γεωπολιτικής ανάλυσης του Χάλφορντ Μάκιντερ (1861–1947) στο οποίο έχει προσαρμόσει την τουρκική πολιτική υψηλής στρατηγικής, η οποία συνίσταται στην κατάκτηση ηγετικής γεωπολιτικής θέσης, όπως αυτή επιβάλλεται από το γεωγραφικό πλεονέκτημα του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκίας. Οι απόψεις Νταβούτογλου αποτυπώνονται στο βιβλίο του με τίτλο “Στρατηγικό Βάθος: Η θέση της Τουρκίας στη Διεθνή Σκηνή” (Stratejik Derinlik: Türkiye'nin Uluslararası Konumu).
Σε ότι αφορά στην Ελλάδα και την Κύπρο, στη σελίδα 175 του βιβλίου με υπότιτλο «Ο στρατηγικός γόρδιος δεσμός της Τουρκίας: Η Κύπρος», ο Νταβούτογλου αναφέρει: «Η Κύπρος διαθέτει κεντρική θέση μέσα στην παγκόσμια ήπειρο αφού βρίσκεται σε ίση απόσταση από την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Μαζί με την Κρήτη ευρίσκεται σε μία γραμμή πάνω στην οποία διασταυρώνονται οι θαλάσσιες οδοί. Η Κύπρος κατέχει θέση μεταξύ των Στενών, που χωρίζουν Ευρώπη και Ασία, και της Διώρυγας του Σουέζ, που χωρίζει Ασία και Αφρική, ενώ ταυτοχρόνως έχει τη θέση μίας σταθερής βάσης και ενός αεροπλανοφόρου, που θα πιάνει το σφυγμό των θαλασσίων οδών του Άντεν και του Χορμούζ, μαζί με τις λεκάνες του Κόλπου και της Κασπίας, που είναι οι πιο σημαντικοί οδοί σύνδεσης Ευρασίας-Αφρικής».
Ενώ στη σελίδα 180, ο Νταβούτογλου εστιάζει στην τουρκική πολιτική έναντι της Κύπρου: «Την Κύπρο δεν μπορεί να αγνοήσει καμία περιφερειακή ή παγκόσμια δύναμη που κάνει στρατηγικούς υπολογισμούς στη Μ. Ανατολή, την Α. Μεσόγειο, το Αιγαίο, το Σουέζ, την Ερυθρά θάλασσα και τον Κόλπο. Η Κύπρος βρίσκεται σε τόσο ιδανική απόσταση απ’ όλες τις περιοχές, που έχει την ιδιότητα μίας παραμέτρου που τις επηρεάζει όλες άμεσα. Η Τουρκία, το στρατηγικό πλεονέκτημα που απέκτησε την δεκαετία του 1970 πάνω σε αυτήν την παράμετρο, πρέπει να το αξιοποιήσει όχι ως στοιχείο μίας αμυντικής Κυπριακής πολιτικής με στόχο την διαφύλαξη του σημερινού statusquo, αλλά ως ένα θεμελιώδες στήριγμα μίας επιθετικής θαλάσσιας στρατηγικής διπλωματικού χαρακτήρα». Και συμπυκνώνει την θέση του: «Μία χώρα που αγνοεί την Κύπρο δεν μπορεί να είναι ενεργή στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές».
Με βάση τα δεδομένα, οι αποφάσεις του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης για «την Κατάσταση στην Κύπρο» (7/37 Ρ) και «την Κατάσταση της Τουρκο-μουσουλμανικής Μειονότητας στη Δυτική Θράκη-Ελλάδα» (7/37ΜΜ) καθίσταται περισσότερο από σαφές ότι εντάσσονται στις επιδιώξεις της Τουρκίας να δημιουργήσει μία δυναμική και να επιφέρει τη μέγιστη δυνατή νομιμοποίηση των θέσεων της έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιήσει ανά πάσα στιγμή το νομικό πλεονέκτημα που απέκτησε στο πλαίσιο ενός διεθνούς ισλαμικού οργανισμού και να επιβάλλει την πολιτική της.
Στο πλαίσιο της 37ης Διάσκεψης των υπουργών Εξωτερικών του ΟΙΔ, ψηφίστηκε η απόφαση Νο. 7/37 P για το Κυπριακό, η οποία εστιάζει στην άρση της απομόνωσης της τουρκοκυπριακής πλευράς, την επέκταση των σχέσεων σε όλους τους τομείς και την ανταλλαγή υψηλόβαθμων επισκέψεων αντιπροσωπειών των κρατών-μελών με την τουρκοκυπριακή πλευρά.
Αξίζει να επισημανθεί ότι οι Τουρκοκύπριοι συμμετέχουν στον ΟΙΔ με την ονομασία «Τουρκοκυπριακό κράτος», απόφαση η οποία ελήφθη από τη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο 2004. Καθίσταται προφανές ότι η Τουρκία βαδίζει μεθοδικά με σκοπό τη σταδιακή διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους.
Η απόφαση επικεντρώνεται στα εξής:
1. Εκκληση προς τη διεθνή κοινότητα να ενθαρρύνει την ελληνοκυπριακή πλευρά προκειμένου αυτή να εργαστεί «εποικοδομητικά» προς την κατεύθυνση επίτευξης λειτουργικής λύσης στο Κυπριακό στη βάση των παραμέτρων που έθεσε ο ΟΗΕ στο πλαίσιο του Σχεδίου διευθέτησης το 2004.
2. Εκκληση προς τα κράτη-μέλη του ΟΙΔ και των ιδρυμάτων που ανήκουν οργανικά σε αυτόν να επιδείξουν αποτελεσματική αλληλεγγύη στον τουρκο-μουσουλμανικό λαό της Κύπρου και να τους ενισχύσουν υλικά και πολιτικά προκειμένου να ξεπεράσουν την απάνθρωπη απομόνωση που τους έχει επιβληθεί καθώς και να ξεκινήσουν δραστηριότητες με σκοπό την ενίσχυση της συνεργασίας με τους Τουρκοκύπριους.
3. Ενθάρρυνση των κρατών-μελών να ανταλλάξουν επιχειρηματικές αντιπροσωπείες με την τουρκοκυπριακή πλευρά προκειμένου να εξετασθούν ευκαιρίες για οικονομική συνεργασία και επενδύσεις σε τομείς όπως ο τουρισμός, οι μεταφορές και η ανταλλαγή πληροφοριών. Επίσης να αναπτύξουν πολιτιστικές σχέσεις και αθλητικές επαφές καθώς και να ενθαρρύνουν την ακαδημαϊκή συνεργασία με τουρκο-κυπριακά πανεπιστημιακά ιδρύματα περιλαμβανόμενων των φοιτητικών και ακαδημαϊκών ανταλλαγών.
4. Εγκριση για την πραγματοποίηση σεμιναρίου υπό την αιγίδα του ΟΙΔ στο «τουρκοκυπριακό κράτος» με θέμα την ανώτερη εκπαίδευση εντός του πρώτου τριμήνου του 2011 με σκοπό την περαιτέρω συνεργασία και την αλληλεγγύη με τον μουσουλμανικό τουρκοκυπριακό λαό.
5. Αποδοκιμασία της ελληνοκυπριακής πλευράς η οποία προβαίνει σε υπερεξοπλισμούς καθώς και στην κατασκευή ναυτικών και αεροπορικών βάσεων θέτοντας με αυτό τον τρόπο υπό απειλή την σταθερότητα και την ειρήνευση στην Μεγαλόνησο.
6. Την επιβεβαίωση προηγούμενων αποφάσεων του Οργανισμού, μέχρις ότου να επιλυθεί το Κυπριακό, που αφορούν στην υποστήριξη για την προβολή και διατύπωση των τουρκοκυπριακών θέσεων από τα κράτη-μέλη του ΟΙΔ σε όλα τα διεθνή fora, οποτεδήποτε το Κυπριακό τίθεται προς συζήτηση, στη βάση της ισοτιμίας των δύο πλευρών της Μεγαλονήσου.
7. Εκκληση προς την Γενική Γραμματεία να εξασφαλίσει τη συνέχιση των απαραίτητων επαφών με την Ισλαμική Τράπεζα Ανάπτυξης προκειμένου να εξασφαλιστούν οι πόροι για την εκτέλεση αναπτυξιακών προγραμμάτων της τουρκοκυπριακής πλευράς.
8. Αναγνώριση της «επιθυμίας» του Τουρκοκυπριακού λαού να ταξιδεύει ελεύθερα στο σύνολο των κρατών μελών του Οργανισμού.
9. Αποδοχή να εξεταστεί το αίτημα της τουρκοκυπριακής πλευράς για συμμετοχή με το καθεστώς του πλήρους κράτους μέλους στον ΟΙΔ, καθώς και επικρότηση της απόφασης που έλαβε η Ισλαμική Αθλητική Ομοσπονδία (ISSF) να αποδεχθεί στους κόλπους της το «τουρκοκυπριακό κράτος» με το καθεστώς του παρατηρητή.
10. Ενθάρρυνση των κρατών-μελών να ενημερώσουν την Γενική Γραμματεία σχετικά με τις δράσεις που ελήφθησαν για την εφαρμογή προηγούμενων αποφάσεων και ειδικότερα των αποφάσεων Νο. 2/31-Ρ, Νο. 6/35-Ρ, Νο. 6/36-Ρ και Νο. 3/11-Ρ, οι οποίες εστίαζαν (α) στη δημιουργία Ταμείου Κεφαλαίων (Trust Fund) για τη βοήθεια των Τουρκοκυπρίων. (β) στην υποβοήθηση της τουρκοκυπριακής πλευράς με την ενθάρρυνση της ενεργούς εμπλοκής της στις διάφορες δραστηριότητες του ΟΙΔ. (γ) στην πρόσκληση Τουρκοκυπρίων επισήμων να συμμετάσχουν σε συναντήσεις και συμπόσια που οργανώνουν τα κράτη-μέλη, (δ) στην αναγνώριση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων του τουρκοκυπριακού «κράτους».. (ε) στην καταγραφή των επιχειρηματικών επενδύσεων στον τουριστικό τομέα, καθώς και των αριθμών των πολιτών του ισλαμικού κόσμου που χρησιμοποιούν τα τουριστικά θέρετρα του βορείου τμήματος της Μεγαλονήσου. (στ) στην πρόσκληση της Ισλαμικής Τράπεζας Ανάπτυξης (IDB) να στείλει στο βόρειο τμήμα της νήσου μία τεχνική αποστολή προκειμένου να διερευνηθούν οι πιθανότητες εκτέλεσης συγκεκριμένων έργων υποδομής. (ζ) στις προηγούμενες εκκλήσεις προς το Ταμείο Ισλαμικής Αλληλεγγύης (ISF) να αυξήσει το ύψος της οικονομικής βοήθειας που παρέχει στους Τουρκοκυπρίους και να περιλάβει υπηρεσίες υγείας, ισλαμικά σχολεία, κοινωνικές και αθλητικές δραστηριότητες, να χρηματοδοτήσει συμπόσια και θρησκευτικά σεμινάρια, παράλληλα με την αύξηση της βοήθειας για τη συντήρηση και ανακαίνιση τζαμιών και θρησκευτικών κέντρων, καθώς και (η) στη χορήγηση υποτροφιών σε μουσουλμάνους φοιτητές του «τουρκοκυπριακού κράτους».
Η σταδιακή άρση της απομόνωσης της τουρκοκυπριακής πλευράς αποτελεί πραγματικότητα και έχει ξεκινήσει με τη συνεργασία σε ζητήματα «χαμηλής προτεραιότητας» που αποτελούν ωστόσο βασικό πυλώνα στη διαδικασία ανάπτυξης των σχέσεων σε επικοινωνιακό αλλά και σε ουσιαστικό επίπεδο. Πιο συγκεκριμένα, η τουρκοκυπριακή πλευρά συμμετείχε σε Τουρνουά Αθλητικών Δραστηριοτήτων Μουσουλμάνων Γυναικών που διοργανώθηκε στην Τεχεράνη, αφού προηγουμένως η Γενική Γραμματεία ενθάρρυνε την ηγεσία της Ισλαμικής Αθλητικής Ομοσπονδίας να επιτρέψει τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων σε όλες τις ισλαμικές αθλητικές δραστηριότητες.
Επίσης, ο "υπουργός" Παιδείας και Πολιτισμού της τουρκοκυπριακής πλευράς παρευρίσκεται στις συναντήσεις της Γενικής Συνέλευσης της Διαρκούς Επιτροπής του ΟΙΔ για την Επιστημονική και την Τεχνολογική Συνεργασία (COMSTECH) και μάλιστα συνδράμει με χρηματικό ποσό στον ετήσιο προϋπολογισμό της COMSTECH.
Η τουρκοκυπριακή πλευρά προβαίνει και σε συστηματική πολιτική εκμετάλλευση του αρνητικού αποτελέσματος του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, προωθώντας αποφάσεις που κατακρίνουν την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν από την ελληνοκυπριακή πλευρά. Στην απόφαση Νο. 7/37-Ρ για το Κυπριακό, η ολομέλεια του ΟΙΔ επιδοκίμασε το Σχέδιο Ανάν, «που στόχευε στη δημιουργία μιας νέας κατάστασης πραγμάτων στην Κύπρο με τη μορφή ενός νέου διζωνικού συνεταιρισμού με δύο ισότιμα συνταγματικά ΚΡΑΤΗ», και εκφράζει «την στήριξη στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις με σκοπό την επίλυση του Κυπριακού, υπό την αιγίδα της Αποστολής Καλής Θέλησης (GoodOfficesMission) του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ που τοποθετείται χρονικά ήδη από την 3η Σεπτεμβρίου 2008 και την πρόδηλη επιθυμία τόσο της τουρκοκυπριακής πλευράς όσο και της Τουρκίας για μία δίκαιη και διαρκή διευθέτηση».
Με βάση τα ανωτέρω, καθίσταται περισσότερο από ποτέ επιτακτική η διπλωματική ενεργοποίηση της Ελλάδας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, με τον ταυτόχρονο επαναπροσδιορισμό των σχέσεών της με τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο. Η Αθήνα οφείλει να διεκδικήσει με κάθε τρόπο τη συνέχιση της ισορροπημένης πολιτικής που ακολουθούσαν έναντι του Κυπριακού τόσο τα αραβικά κράτη όσο και το Ισραήλ, υποστηρίζοντας την εξεύρεση δίκαιης και βιώσιμης λύσης.
ΙΙ. ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Η νέα απόφαση του ΟΙΔ 7/37 Ρ κάθε άλλο παρά ευνοεί την Ελλάδα, η οποία για μια ακόμη φορά δεν κατόρθωσε να κινηθεί εγκαίρως σε συνεργασία με την Κύπρο ώστε να αποτραπεί η «υιοθέτηση» της απόφασης για την «Κατάσταση στην Κύπρο» από την ολομέλεια του Οργανισμού. Για αυτό είναι πολύ χρήσιμο να αποτυπωθούν οι πολιτικές θέσεις του γειτονικού περιβάλλοντος έναντι του Κυπριακού ώστε η χώρα μας να συνειδητοποιήσει ότι έχει άσους στη διπλωματική της φαρέτρα, τους οποίους μπορεί να «παίξει» και αξιοποιήσει άμεσα.
Η πρόσφατη δραστηριοποίηση της ελληνικής διπλωματίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής έχει ως αποδέκτες τα αραβικά κράτη και το Ισραήλ, κινείται δε προς την σωστή κατεύθυνση. Και τούτο διότι η Αθήνα κατέστησε σαφή την αντίφαση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής η οποία ομιλεί και καταδικάζει την ισραηλινή κατοχή στη Γάζα, τη στιγμή που η ίδια ενέχεται στην κατοχή μεγάλου τμήματος της Κύπρου. Τη συγκεκριμένη ελληνική θέση υιοθετεί το σύνολο των αραβικών κρατών και το Ισραήλ, εκθέτοντας την φιλόδοξη πλην όμως υποκριτική και «εθνικώς ιδιοτελή» νεοθωμανική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.
Πρόσφατα δε η ηγεσία της Αθήνας κινήθηκε με γνώμονα την εισαγωγή εκ νέου της Ελλάδας στον γεωπολιτικό χάρτη της Μέσης Ανατολής και εμφανίσθηκε αποφασισμένη να παράσχει τις μεσολαβητικές της υπηρεσίες προκειμένου να συμβάλλει με κάθε τρόπο στη σύναψη ειρηνευτικών συμφωνιών ανάμεσα στο Ισραήλ και συγκεκριμένα αραβικά κράτη. Η ελληνική παρέμβαση δεν επιχειρεί να υποκαταστήσει ή/και να ανταγωνιστεί τον όποιο ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή. Η γενική τοποθέτηση της Ελλάδας εκτιμάται ότι είναι αυτόνομη και διέπεται από τις αρχές και τις αξίες της Ενωμένης Ευρώπης, τις οποίες μόνο ένα κράτος μέλος που διαθέτει εξαιρετικές σχέσεις με την αραβική και την ισραηλινή πλευρά, μπορεί να πρεσβεύει.
Η πιθανή ελληνική εμπλοκή στις όποιες αραβοϊσραηλινές ειρηνευτικές συνομιλίες νομιμοποιεί και προσφέρει στην διπλωματική φαρέτρα της χώρας τη δυνατότητα να συνδέσει ενδεχόμενη πρόοδο επί παραδείγματι στις σχέσεις Ισραηλινών-Παλαιστινίων με τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Διαφορετικά εάν η Ελλάδα, παρά περί τις του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, επιλέξει να παραμείνει απλώς θεατής των δρώμενων στο ευρύτερο γεωπολιτικό της περιβάλλον επιλέγοντας να υιοθετήσει όχι απλά μία άκρως παθητική στάση αλλά μία επικίνδυνη ουδετερότητα, χάνοντας κυριολεκτικά την δυνατότητα της να επηρεάζει μέσω φιλικών χωρών πολιτικές οι οποίες αναπτύσσονται σε fora στα οποία δεν έχει η ίδια πρόσβαση, όπως ο ΟΙΔ, και που αφορούν τόσο την ίδια όσο και την Κύπρο, τότε θα επιβεβαιώσει την πλήρη ισχύ περισσότερο από ποτέ του Θουκυδίδειου αποφθέγματος σύμφωνα με το οποίο «Ισχυροί πράττουσι, αδύναμοι συγχωρούσι».
Α. Ισραηλινή Πολιτική στο Κυπριακό
Αξιοπρόσεκτη είναι η ισορροπημένη πολιτική που παγίως ακολουθεί το Ισραήλ έναντι του κυπριακού προβλήματος. Και τούτο διότι το Ισραήλ ταυτίζεται με την ελληνοκυπριακή πλευρά ως το πολιτικά και οικονομικά ισχυρό μέρος στη διένεξη, κατά το πρότυπο της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης.
To Ισραήλ υποστηρίζει την εξεύρεση λύσης στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας για τους ακόλουθους λόγους:
1. Η διχοτόμηση, εκτιμάται, ότι δεν ωφελεί καμία από τις δύο κοινότητες και ενδέχεται να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ευρύτερη περιοχή. Προς θεμελίωση της συγκεκριμένης εκτίμησης παρατίθεται το ιστορικό προηγούμενο της διχοτόμησης της ινδικής υποηπείρου (subcontinent) μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν το 1947. Ο διαχωρισμός συνοδεύτηκε από ανταγωνισμό εξοπλισμών ο οποίος οδήγησε στην πυρηνικοποίησή τους το 1998. Σε περίπτωση επανάληψης του ιδίου σεναρίου στην Κύπρο θα δημιουργούνταν αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.
2. Το ενδιαφέρον του Ισραήλ για τη διευθέτηση του Κυπριακού λαμβάνει υπόψη τον παράγοντα Ρωσία. Μία διζωνική, δικοινοτική λύση θα λειτουργούσε ανασταλτικά στις όποιες προσπάθειες της Μόσχας που στοχεύουν στην κεφαλαιοποίηση τοπικών διενέξεων. Η συγκεκριμένη ισραηλινή αντίληψη αποτυπώθηκε άλλωστε στην περίπτωση των ρωσικών αντιαεροπορικών-αντιβαλλιστικών συστημάτων S-300 που επρόκειτο να εγκατασταθούν στην Κύπρο το 1998. Ειδικότερα, το Ισραήλ αντιτάχθηκε ποικιλοτρόπως στην εφαρμογή της συμφωνίας Ρωσίας-Κύπρου που αφορούσε στην εγκατάσταση των S-300 στη Μεγαλόνησο με το αιτιολογικό της γεωγραφικής εγγύτητας Ισραήλ-Κύπρου (κυρίως όταν έγινε γνωστό ότι Ρώσοι ειδικοί θα χειρίζονταν επί μακρόν τα συστήματα εκπαιδεύοντας τους Ελληνοκύπριους, αφού διατύπωσαν την εύλογη ανησυχία μήπως η εικόνα που θα λάμβαναν τα ραντάρ των συστημάτων θα κατέληγαν στη Συρία).
3. Το Ισραήλ αντιτίθεται σε οποιαδήποτε πιθανότητα σύστασης ενός ριζοσπαστικού ισλαμικού κρατιδίου στη Βόρεια Κύπρο. Υπάρχουν ανησυχίες ότι στην περίπτωση της διχοτόμησης, ενδέχεται να αναδειχθούν ακραία ισλαμικά στοιχεία ως απόρροια πιθανής οικονομικής ή πολιτικής αναταραχής στο τουρκοκυπριακό τμήμα της Μεγαλονήσου.
4. Μία διζωνική, δικοινοτική λύση θα μπορούσε να ισχυροποιήσει τη διαπραγματευτική θέση του Ισραήλ στην αναζήτηση-εφαρμογή παρόμοιας λύσης όσον αφορά στο ζήτημα του τελικού καθεστώτος της πόλης των Ιεροσολύμων. Ως γνωστόν, τα Ιεροσόλυμα διεκδικούνται ως πρωτεύουσα τόσο από το Ισραήλ όσο και τους Παλαιστινίους. Η πιθανότητα διχοτόμησης της Λευκωσίας δεν αποτελεί θετική εξέλιξη για το Ισραήλ καθώς το παρόν καθεστώς στη Λευκωσία προσομοιάζει με αυτό της πόλης των Ιεροσολύμων προτού διχοτομηθούν το 1967. Ως εκ τούτου, η διχοτόμηση της Λευκωσίας θα αποτελούσε αρνητικό προηγούμενο για την διεκδίκηση εκ μέρους του Ισραήλ της πλήρους εθνικής κυριαρχίας επί της αδιαίρετης ισραηλινο-παλαιστινιακής πρωτεύουσας των Ιεροσολύμων.
5. Η προώθηση μίας κοινά αποδεκτής φόρμουλας για την κατανομή των πολιτικών εξουσιών στην Κύπρο, θα μπορούσε να αποτελέσει μοντέλο για την εφαρμογή παρόμοιας λύσης στην ισραηλινο-παλαιστινιακή υπόθεση.
Β. Η Αραβική Πολιτική στο Κυπριακό και ο Ρόλος της Τουρκίας
Το σύνολο των αραβικών κρατών ακολουθεί πολιτική ίσων αποστάσεων έναντι της Αθήνας και της Άγκυρας. Συγκεκριμένα, επιχειρείται να διατηρηθεί μία εξαιρετικά λεπτή ισορροπία στις σχέσεις τους με την Ελλάδα και την Τουρκία. Η εν λόγω στάση εξηγείται στη βάση της παραδοσιακής φιλοαραβικής ελληνικής πολιτικής και κυρίως της ομοιότητας του Κυπριακού προβλήματος με το Παλαιστινιακό.
Ως εκ τούτου, η πλειονότητα των αραβικών κρατών στήριζε τις ελληνικές θέσεις στο Κυπριακό, ειδικά έπειτα από την τουρκική εισβολή του 1974, όταν το ελληνικό αίτημα για εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ περί αποχώρησης των στρατευμάτων κατοχής από το βόρειο τμήμα της Μεγαλονήσου συνέπιπτε με τα αντίστοιχα αραβικά αιτήματα για αποχώρηση του Ισραήλ από τη Δυτική Όχθη, την Λωρίδα της Γάζας, τα Υψώματα του Γκολάν και τον Νότιο Λίβανο.
Οι σχέσεις του αραβικού κόσμου με την Κυπριακή Δημοκρατία προσεγγίζουν υψηλά επίπεδα ανάπτυξης. Ταυτόχρονα όμως και προς εφαρμογή σειράς αποφάσεων του ΟΙΔ για την κατάσταση στην Κύπρο, ορισμένα αραβικά κράτη έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν εμπορικές και άλλες σχέσεις και με το κατεχόμενο τμήμα της Μεγαλονήσου, με προεξέχουσα περίπτωση αυτή της Συρίας.
Η συριακή θέση έναντι της Κύπρου άρχισε να τροποποιείται σταδιακά μεν αλλά σταθερά δε, έπειτα από τις «επιθέσεις» διπλωματικής και στρατιωτικής φιλίας προς αυτή εκ μέρους της Τουρκίας, με αποκορύφωμα βέβαια τον τελευταίο τουρκικό ρόλο μεσολάβησης ανάμεσα σε Συρία και Ισραήλ για τη διευθέτηση των μεταξύ τους διαφορών. Η διαφοροποίηση της Συρίας φάνηκε ξεκάθαρα το 2007 στο ζήτημα που αφορούσε την ακτοπλοϊκή σύνδεση των κατεχομένων στη Κύπρο με τη Συρία, όταν η στάση που τήρησε στο θέμα αυτό ήρθε απλά να δέσει ως ικανοποίηση σχετικού αιτήματος της Τουρκίας, χρησιμοποιώντας βέβαια ως πλαίσιο για την υλοποίηση του εν λόγω αιτήματος τον ΟΙΔ.
Ειδικότερα και προς χάριν υπενθύμισης των γεγονότων, η ακτοπλοϊκή σύνδεση των κατεχομένων στην Κύπρο με τη Συρία, εξελίχθηκε σε διπλωματικό βατερλό για τη Λευκωσία και την Αθήνα. Παρά τις διαβεβαιώσεις αξιωματούχων της συριακής κυβέρνησης ότι η Δαμασκός αναγνωρίζει μόνο την Κυπριακή Δημοκρατία και ότι δεν έχει συνάψει καμία συμφωνία με τις λεγόμενες αρχές για άνοιγμα λιμανιών των κατεχομένων, όπως μεταδόθηκε τότε από το διεθνή τύπο, η Συρία ανακοίνωσε την πραγματοποίηση δυο εβδομαδιαίων ακτοπλοϊκών δρομολόγιων μεταξύ της κατεχόμενης Αμμοχώστου και της συριακής Λατάκια. Σύμφωνα μάλιστα με δηλώσεις Σύριων αξιωματούχων στον τομέα της ναυτιλίας της Συρίας, «τα δρομολόγια αποσκοπούν στην προώθηση του τουρισμού ανάμεσα στις δύο χώρες(!)». Ενώ για την τουρκοκυπριακή πλευρά, η ακτοπλοϊκή σύνδεση της με τη Συρία ουσιαστικά αποτελεί γέφυρα ανάμεσα στο βόρειο τμήμα της Νήσου με τη Μέση Ανατολή.
Ο Τουρκοκύπριος «υπουργός» Οικονομίας και Ενέργειας Σουνάτ Ατούν στη διάρκεια πρόσφατης επίσκεψης που πραγματοποίησε στη Δαμασκό ως σταθμό περιοδείας που περιλάμβανε τη Συρία και τον Λίβανο, ανακοίνωσε την πρόθεση της τουρκοκυπριακής πλευράς να προβεί εντός του 2010 σε άνοιγμα διπλωματικού γραφείου στη Συρία. Επίσης ανακοίνωσε την απόφαση για αμοιβαία άρση έκδοσης των αδειών εισόδου (visa) ανάμεσα στην Συρία και το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου την οποία απέδωσε στις επιτυχείς διπλωματικές προσπάθειες της Τουρκίας και πάντοτε σε εκτέλεση σχετικής απόφασης του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης. Ο Τουρκοκύπριος "υπουργός" στη συνέχεια επισκέφθηκε τον Λίβανο προκειμένου να συναντηθεί με Λιβανέζους επιχειρηματίες και να ενημερωθούν για επενδυτικές ευκαιρίες στην κατεχόμενη Κύπρο.
Οι σχέσεις της τουρκοκυπριακής πλευράς με τη Συρία έχουν προσεγγίσει υψηλά επίπεδα ανάπτυξης στον τομέα του τουρισμού. Το τουρκοκυπριακό υπουργείο εξωτερικών έχει πολλάκις διοργανώσει επισκέψεις αντιπροσωπειών αποτελούμενες από εκπροσώπους ταξιδιωτικών πρακτορείων, διευθυντών ξενοδοχείων, δημοσιογράφων και τεχνοκρατών στη συριακή πρωτεύουσα με σκοπό την ενίσχυση της τουριστικής συνεργασίας. Επίσης Σύριοι επιχειρηματίες έχουν επισκεφθεί το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.
Συστηματικά και μεθοδικά, η Τουρκία θέτει σε εφαρμογή πολιτικές για την επίτευξη των γεωπολιτικών της στόχων που εκτείνονται στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου όπου βρίσκεται η Κύπρος την οποία εκλαμβάνει σύμφωνα με την διατυπωθείσα θέση του Τούρκου ΥΠΕΞ Νταβούτογλου ως «μία σταθερή βάση και ενός αεροπλανοφόρου, που θα πιάνει το σφυγμό των θαλασσίων οδών». Συγκεκριμένα, με τη συνεχή διπλωματική στήριξη της Τουρκίας η τουρκο-κυπριακή πλευρά κινείται με σκοπό την άρση της απομόνωσής της. Περί τα τέλη Ιουνίου 2010 επιχειρηματίες από το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου προέβησαν στη δημιουργία του περίφημου «Τουρκο-κυπριακό-Ρώσικου Επιχειρηματικού Συμβουλίου» με ζητούμενο την ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων της Ρωσίας με την τουρκο-κυπριακή πλευρά. Σύμφωνα με δήλωση του προέδρου του Συμβουλίου Τσετίν Αταλάι η πρόσφατη ενδυνάμωση της οικονομικής συνεργασίας Τουρκίας-Ρωσίας αναμένεται να ασκήσει θετική επιρροή και στο βόρειο τμήμα της Κύπρου.
Στους τουρκικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς περί μετατροπής της Κυρήνειας στη βόρεια Κύπρο σε τουριστική πρωτεύουσα της Μεσογείου, η τουρκική εταιρία Μποζγκρούπ προέβη σε επένδυση ύψους 220 εκατ. δολαρίων για την κατασκευή ξενοδοχειακού συγκροτήματος με την επωνυμία «Κράτος Πρίμιουμ» (CratosPremium) που θα περιλαμβάνει ξενοδοχειακές μονάδες, καζίνο και λιμάνι. Η σπουδαιότητα της επένδυσης έγκειται επίσης στο γεγονός ότι η επενδύτρια εταιρία στη διάρκεια των 45 ετών δραστηριοποίησης της κυρίως στον κατασκευαστικό τομέα έχει πραγματοποιήσει συνολικές επενδύσεις που ξεπερνούν τα 2.5 δις. δολάρια και χρηματοδοτεί σχεδόν εξολοκλήρου το έργο στην κατεχόμενη Κύπρο με ιδίους πόρους.
Επιπρόσθετα, στις 20 Ιουλίου 2010 στο περιθώριο των επετειακών εκδηλώσεων για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Τούρκος αναπληρωτής πρωθυπουργός Τσεμίλ Τσισέκ υπέγραψε συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και την τουρκοκυπριακή πλευρά για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού για την μεταφορά πόσιμου ύδατος από την Τουρκία στο βόρειο τμήμα της Νήσου. Παράλληλα οι δύο πλευρές διαπραγματεύονται σχέδιο για τη μεταφορά ηλεκτρικού με υποθαλάσσιο καλωδιακό σύστημα από την Τουρκία στο βόρειο τμήμα της Κύπρου.
Οσον αφορά στην τουρκική στήριξη για διεθνή αναγνώριση της τουρκοκυπριακής πλευράς και άρση της διεθνούς της απομόνωσης, αξίζει να παρατεθεί ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά διατηρεί επαφές με μία σειρά από χώρες, καθώς και με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, μέσω των διπλωματικών γραφείων της. Τα διπλωματικά γραφεία δεν διέπονται από επίσημο διπλωματικό καθεστώς, ωστόσο λειτουργούν ως defacto πρεσβείες και προξενεία. Στις ΗΠΑ, η τουρκοκυπριακή πλευρά διατηρεί διπλωματικό γραφείο στη Νέα Υόρκη το οποίο λειτουργεί ως πρεσβεία και προξενείο στον ΟΗΕ και τα μέλη του πραγματοποιούν επίσημες και ανεπίσημες επαφές με τον ΟΗΕ και λοιπές αντιπροσωπείες. Επίσης υπάρχει διπλωματικό γραφείο στην Ουάσιγκτον που λειτουργεί ως defacto πρεσβεία στις ΗΠΑ.
Η Τουρκία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εδραίωση των διεθνών σχέσεων της τουρκοκυπριακής πλευράς με τρίτες χώρες εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της «Βόρειας Κύπρου» σε κράτη όπου δεν υφίστανται τουρκοκυπριακά διπλωματικά γραφεία. Ειδικότερα η τουρκοκυπριακή πλευρά διατηρεί διπλωματικά γραφεία στην Αυστραλία, στις ευρωπαϊκές χώρες του Βελγίου, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ουγγαρίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιταλίας, στις μουσουλμανικές χώρες του Πακιστάν, της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, και του Αζερμπαϊτζάν καθώς επίσης στη Νότιο Αφρική, τον Καναδά, την Κίνα και την Ελβετία. Πρόσφατα, εξέφρασαν την πρόθεση να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία της τουρκοκυπριακής πλευράς η Γκάμπια και η Παραγουάη, ενώ η Ρωσία έθεσε ως προϋπόθεση αναγνώρισης της τουρκο-κυπριακής πλευράς την προηγούμενη αναγνώριση της Οσετίας και της Αμπχαζίας εκ μέρους της Τουρκίας.
(Φωτο από: http://www.m-epikaira.gr)
ΙΙΙ. «ΤΟΥΡΚΙΚΗ» ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Οι προθέσεις της Τουρκίας να εγείρει θέμα «τουρκικής» μειονότητας στη Θράκη έχουν καταστεί το τελευταίο χρονικό διάστημα πασιφανείς. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ενταχθεί η απόφαση Νο.7/37-ΜΜ του ΟΙΔ, που κάνει λόγο για παραβίαση των πολιτικών, πολιτειακών και θρησκευτικών δικαιωμάτων της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη.
Συγκεκριμένα, η εισήγηση-αναφορά της Γενικής Γραμματείας αναφέρεται στη συνθήκη της Λωζάνης, η οποία εξασφαλίζει τα δικαιώματα των μελών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος να ελέγχουν τα θρησκευτικά κέντρα και τα ισλαμικά ιδρύματα ως Έλληνες πολίτες με πλήρη δικαιώματα και καθήκοντα.
Ο ισχυρισμός περί παραβίασης των μειονοτικών δικαιωμάτων εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας στοιχειοθετείται σε «πληροφορίες που έχει λάβει» η Γενική Γραμματεία του Οργανισμού και αφορούν κυρίως στην παρεμπόδιση της συμμετοχής μελών της μουσουλμανικής μειονότητας στην ενεργό πολιτική ζωή της Ελλάδας:
1. Λόγω της ποσόστωσης του 3% ως βασική προϋπόθεση εισαγωγής κομμάτων στο Κοινοβούλιο στις εθνικές εκλογές, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει πιθανότητα ανεξάρτητος υποψήφιος να εκλεγεί σε άλλη περιφέρεια πλην της Αθήνας. Ο πληθυσμός της «τουρκικής» μειονότητας, ο οποίος ανέρχεται σε 1,5% επί του συνολικού πληθυσμού της χώρας δεν αρκεί για να εκπροσωπηθεί από ανεξάρτητους υποψηφίους, αναγκάζοντας τα μέλη της «τουρκικής» μουσουλμανικής μειονότητας να κατεβαίνουν στις εκλογές ως υποψήφιοι των ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Η υποκρισία του εν λόγω επιχειρήματος είναι εξοργιστική δεδομένου ότι το πλαφόν εισαγωγής στο Τουρκικό Κοινοβούλιο είναι 10%! Και η ελληνική διπλωματία απέτυχε να ενημερώσει τις φιλικές προς την Αθήνα πρωτεύουσες!
2. Λόγω της πληθυσμιακής πολιτικής της Ελλάδας και «τον εποικισμό των μεταναστών», εκ των οποίων το μεγαλύτερο μέρος προέρχεται από την Ρωσία, σε περιοχές όπου τα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας διαβιούν. Στόχος, ισχυρίζονται, είναι η μείωση της πολιτικής δύναμης της «τουρκικής» μειονότητας, η οποία στηρίζεται στη δημογραφική της πυκνότητα. Η πολιτική εκπροσώπηση των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης μπλοκαρίστηκε μέσω του «Σχεδίου Καποδίστριας» το οποίο επιτρέπει τη διοικητική αναδιάρθρωση των περιφερειών, δήμων και κοινοτήτων κατά τρόπο ώστε να εγερθούν νέα εμπόδια για την "τουρκική" μειονότητα! Η μειονότητα, υποστηρίζουν, αποτελεί το 50% του πληθυσμού στη Ροδόπη, που αποτελεί τη μοναδική περιφέρεια όπου η μειονότητα έχει καθοριστικό ρόλο στην εκλογή του «κυβερνήτη» της. Με βάση αυτό το Σχέδιο, η Ροδόπη, όπου υπάρχει «τουρκική» πλειοψηφία, ενώθηκε με τον Έβρο, όπου υπάρχει ελληνική πλειοψηφία. Επίσης, η Ξάνθη ενώθηκε με τις δύο περιφέρειες της Καβάλας και της Δράμας, όπου διαβιούν μόνο Έλληνες.
Στο κεφάλαιο περί σεβασμού των θρησκευτικών και εθνοτικών δικαιωμάτων, η απόφαση του ΟΙΔ αναφέρεται σε βανδαλισμούς και ασέβειες έναντι των ιερών μουσουλμανικών τοποθεσιών όπως τα τζαμιά και τα κοιμητήρια στη Δυτική Θράκη.
Καθίσταται προφανές ότι η Τουρκία προβαίνει σε πολιτική και διπλωματική αξιοποίηση της πρόσβασής της στον ΟΙΔ σε βάρος της Ελλάδας, όπως άλλωστε αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην απόφαση Νο. 7/37-ΜΜ για την κατάσταση της μειονότητας στην Ελλάδα. Η συγκεκριμένη απόφαση:
1. Απαιτεί την αναγνώριση από την Ελλάδα των εκλεγμένων μουφτήδων στην Ξάνθη και την Κομοτηνή ως επίσημους μουφτήδες.
2. Κάνει έκκληση προς την Ελλάδα να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την εκλογή των διοικητικών συμβουλίων των θρησκευτικών τοποθεσιών (Awqaf) από την "τουρκο-μουσουλμανική μειονότητα, ώστε οι εκλεγμένοι μουφτήδες να είναι σε θέση να εποπτεύουν την περιουσία των θρησκευτικών τοποθεσιών. Επίσης καλεί την Ελλάδα να θέσει τέλος στην απαλλοτρίωση των περιουσιών των θρησκευτικών τοποθεσιών καθώς και στους βαρύτατους φόρους που επιβάλλονται σε αυτές. Ετσι η Ελλάδα καλείται να προχωρήσει σε όλες τις απαραίτητες τροποποιήσεις σε νόμους που αφορούν τα παραπάνω ζητήματα σε διαβούλευση με αντιπροσώπους της μουσουλμανικής μειονότητας.
3. Εκφράζει την απογοήτευση για την απαγόρευση που έχει επιβληθεί από το Ανώτατο Ελληνικό Δικαστήριο στις δραστηριότητες της παλαιότερης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) της τουρκικής μουσουλμανικής μειονότητας με την επωνυμία «Τουρκική Ένωση της Ξάνθης», που συστάθηκε το 1984, και καλεί την Ελλάδα να εφαρμόσει τρεις (3) σε αριθμό αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που αφορούν στις μη-κυβερνητικές οργανώσεις της "τουρκο-μουσουλμανικής μειονότητας οι οποίες άρουν την απαγόρευση που επέβαλε το Ελληνικό Ανώτατο Δικαστήριο στις δραστηριότητες των ΜΚΟ με το μοναδικό αιτιολογικό ότι ο τίτλος φέρει τις λέξεις «τουρκική/μειονότητα» στις ονομασίες τους.
Σύμφωνα μάλιστα με τη Γενική Γραμματεία του ΟΙΔ, η «τουρκική» μουσουλμανική μειονότητα προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προκειμένου να καταδικαστεί η Ελλάδα με την κατηγορία ότι απαγορεύει στη μειονότητα να ασκεί το δικαίωμα της ειρηνικού συνεταιρίζεσθαι, το οποίο κατοχυρώνεται από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, και επιπλέον ελπίζοντας «ότι αυτή η απόφαση θα κινητοποιήσει τις ελληνικές αρχές να τροποποιήσουν την νομοθεσία τους και να επιτρέψουν στην "τουρκική" μουσουλμανική μειονότητα να μπορεί να χρησιμοποιεί την εθνική της ταυτότητα στους τίτλους των μειονοτικών οργανώσεων.
4. Καλεί την Ελλάδα να αποκαταστήσει τα πολιτειακά δικαιώματα δεκάδων χιλιάδων μελών της τουρκικής μειονότητας που αποστερήθηκαν την εθνικότητα τους σε εφαρμογή του καταργηθέντος πλέον Αρθρου 19 του Ελληνικού Νόμου περί Υπηκοότητας (Αρ. 3370/1955). Η ανεδαφικότητα του συγκεκριμένου αιτήματος είναι πρόδηλη τη στιγμή που στην Ιμβρο, Τένεδο και Κωνσταντινούπολη έχει σχεδόν εξαφανιστεί η ελληνική μειονότητα συνεπεία της εφαρμογής πολιτικών αποφάσεων και πρακτικών εκφοβισμού εκ μέρους της Τουρκίας τις τελευταίες δεκαετίες.
5. Κάνει έκκληση προς την Ελλάδα να διαβουλευτεί με τους εκπροσώπους της "τουρκικής" μουσουλμανικής μειονότητας σχετικά με το νέο ελληνικό σχέδιο διοικητικής αναδιάρθρωσης των εθνικών περιφερειών έτσι ώστε η δίκαιη πολιτική εκπροσώπηση των Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης να μην διαταραχθεί περαιτέρω.
6. Προσκαλεί την Ελλάδα να διαβουλευτεί με την "τουρκική" μουσουλμανική μειονότητα ώστε να τεθούν επί τάπητος τα μορφωτικά τους προβλήματα τα οποία συνδέονται άμεσα με το κοινωνικό-οικονομικ- επίπεδο ανάπτυξης της περιφέρειας στην οποία διαβιούν.
7. Ζητά από την Γενική Γραμματεία του Οργανισμού να ξεκινήσει έρευνα-πραγματογνωμοσύνη προκειμένου να εξετασθεί η αυθεντικότητα των επανειλημένων αναφορών για πράξεις βανδαλισμού και διάκρισης σε βάρος των τζαμιών και των μουσουλμανικών κοιμητηρίων της Δυτικής Θράκης, και ζητά από την Γενική Γραμματεία να παρουσιάσει σχετική αναφορά στο πλαίσιο σύγκλησης της 38ης Διάσκεψης των ΥΠΕΞ.
Καθίσταται προφανές ότι η Ελλάδα οφείλει να προβεί στις απαραίτητες «διορθωτικές κινήσεις» στην πολιτική της με σκοπό την προβολή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και σε επιλεγμένες χώρες του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης ως χώρα που σέβεται το Ισλάμ και αντιμετωπίζει τους μουσουλμάνους όπως τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες, τη στιγμή μάλιστα που σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Αμερικανικής Επιτροπής Διεθνούς Θρησκευτικής Ελευθερίας, η Τουρκία κατατάσσεται στον κατάλογο των δώδεκα (12) σημαντικότερων παραβατών σε θέματα θρησκευτικής ελευθερίας.
Με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο θα αφαιρεθούν επιχειρήματα από τη διπλωματική «φαρέτρα» της Τουρκίας, αλλά η Αθήνα με την υιοθέτηση στρατιωτικών και πολιτικών πρωτοβουλιών με επιλεγμένα αραβικά κράτη ώστε να οικοδομηθεί ένα κοινό modus operandi σε ζητήματα περιφερειακού και ελληνοκεντρικού ενδιαφέροντος, θα κάνει αισθητή την παρουσία και την παρεμβατική της δυνατότητα στην ευρύτερη περιοχή, συμπληρώνοντας το γεωπολιτικό κενό του οποίου, αν μη τι άλλο, επιδιώκουν την αναπλήρωση περιφερειακές χώρες, όπως η Τουρκία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ελληνικά συμφέροντα...
* H Αντωνία Δήμου είναι επικεφαλής του τομέα Μέσης Ανατολής και Περσικού κόλπου στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Αμυνας και Ασφάλειας, εταίρος στο Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Ιορδανίας και στο Κέντρο για την Ανάπτυξη στη Μέση Ανανολή (CMED) του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Λος Αντζελες, ΗΠΑ.
The Center for Strategic Studies at the University of Jordan issued an evaluation report authored by Mohammad Nabulsi on the implementation of the Jordan-EU Action Plan. The report tackles the Economic and Social Reform and Development and highlights Jordan’s progress in Monetary, Exchange Rates and Fiscal Policies.
The aim of the Jordan-EU Action Plan is to consolidate progress in macroeconomic stabilization and growth policies through mechanisms such as implementing a national macroeconomic stabilization program and to consolidate achievements with regards to price stability, strengthening banking regulations and supervision, lowering public debt and fiscal stability and continue policies for achieving a sustainable fiscal and pension system.
Jordan has made a significant effort to reduce the budget deficit, although this reduction was made possible mainly through grants and donor’s assistance. Because of the rise in global oil prices, a country like Jordan with minimal resources remains largely dependent on international support.
Today, Jordan has survived the global economic crisis as the Central Bank played a significant role to ensure the safety of the banking system while maintaining monetary stability.
The Central Bank of Jordan stresses the capital adequacy. Setting 12% as a percentage for capital adequacy has preserved the banks from any financial problems and led to a zero percent probability of bankruptcy. The world standard for capital adequacy does not exceed 8%; however, Jordan has used a conservative banking system in order to save its banks, based on the experience with problems that certain Jordanian banks faced in previous periods.
Jordan has continued its progress in enhancing the investment climate and developing its privatization programs. An Investment Promotion Law was approved in 2006 to contribute to investment regulatory simplification.
According to statistics, investments benefiting from the Investment Promotion Law increased in 2008 to reach JD 2.268 million compared to JD 2.221 million in 2007. Also, JD 310.7 million of investments in special development zones can be added to the total investments of 2008. EU investments in Jordan favored from the Investment Promotion Law for the period from 1996-2008 amounted to JD 705,234.696 whereby, 44% of these investments were industrial.
On the issue of Money Laundering, Financial and Economic Crime, 2007 witnessed the birth of the Anti-Money Laundering Unit under Law No. 46. According to Dr. Ummaya Toukan, Governor of the Central Bank and Chairman of the Anti-Money Laundering Committee, the unit commenced with executing its mandate efficiently in 2008, and its main duty is technical with regards to tracking money laundering and providing competent local authorities with information when needed.
Between 18 June 2007 and 18 July 2008, the Unit received 81 notifications of suspicious transactions, of which 68 notifications were submitted by banks, 9 from monitoring bodies, 3 from exchange bureaus and 1 from a financial corporation. These cases would not have been received by the Unit had it been part of the Central Bank.
The Pear Qatar Got a Massive Boost (Photo from:http://internationalpropertyinvestment.com/qatar-investment-property)
By Antonia Dimou
According to the Qatari investment law, foreign investors are allowed to invest in all national economy sectors provided that they have a Qatari partner who has a share of at least 51% of the capital of the joint venture and that the company is duly established in accordance with the provisions of the Qatari law of commercial companies.
However, the shareholding of foreign investors in joint ventures can surpass the limit of 49% and reach up to 100% of the capital in selected sectors such as agriculture, industry, health, education, tourism, development of natural resources or energy and mining, on condition that the projects in question are in line with the country's development objectives, are export oriented, introduce new products, use new technologies and seek to introduce industries with international fame.
The General Privileges for Foreign Investors revolve around the freedom to import and repatriate funds and the freedom to transfer profits and assets as well as exchange money at stable rates.
Some of the General Incentives for Investments focus on:
(a) The right to import the materials and equipment required for the establishment, operation or expansion of projects.
(b) A10-year exemption from income tax effective from the date of commercial commissioning of projects.
(c) Duty-free imports of equipment and machinery required for projects.
(d) Duty-free imports of raw and half manufactured materials needed for industrial projects and not available locally. Other Privileges include:(a) Providing suitable land sites in industrial estates for industrial projects at reasonable lease rates and long lease terms.(b) Assisting the licensed industrial projects to get loans from the Qatar Industrial Development Bank and other finance establishments.(c)Providing the project with power, fuel, water and natural gas at competitive prices. (d) Flexible regulations and procedures to import workforce for industrial and other investments.
(e) Settling investment disputes through commercial arbitration, courts of justice or Shari'a courts in the country, whichever individual cases fall within the jurisdiction thereof.
An innovative proposal offering new approaches to broadening the current energy surpluses in the Gulf States was recently made by Arab economic circles. These new approaches involve the creation of a multilateral public/private initiative, dubbed the International Energy Development Initiative (IEDI) to address the growing international energy crisis on a global basis. While the existing International Energy Agency serves consumers, and the Organisation of the Petroleum Exporting Countries serves producers, there is no organisation that currently brings the two groups together.
The heart of the new global institution would be the private, public and corporate investors of the IEDI who would engage in research, development and ultimate manufacture and marketing of alternative energy sources. Shares of the IEDI would be bought by governments, corporations and individuals in a unique international entity.
The result would be an international consortium dedicated to developing alternate energy sources worldwide. For the EU, the US and Asia, the success of this initiative would mean a global partnership for proliferating sources of energy rather than competition for relatively static energy supplies. For producers, it would mean a major step toward diversifying and broadening their national assets beyond reliance on oil alone. In this organisation, in which participants will act as stakeholders and investors, members would have every incentive to continue to participate lest they be left out of the advances the initiative was developing and promoting.
(Photo from: http://gsec.abudhabi.ae)
